Երկրորդ աշխարհամարտի ավարտից կարճ ժամանակ հետո աշխարհում հաստատվեց սառը պատերազմի վիճակ և սպառազինությունների մրցավազք, որի արդյունքում հաստատվեց դինամիկ հավասարակշռության ռեժիմ Արևմուտքի ու Արևելքի միջև:

Ես չեմ սիրում էն երգը, որն ինքս էլ կարող եմ գրել։ Առավել ևս՝ էն երգը, որը կամաչեմ գրել։ Հիմա շատ կան տենց երգեր։ Ասենք՝ միշտ էլ եղել են։

Ձեր կյանքի մեջ ոչինչ չի կարող պակաս լինել, որովհետև իրականության մեջ ամեն ինչ ձերն է. պակասը` միայն այս ճշմարտությունը ճանաչելու ձեր հավատքի մեջ է: Դուք նման եք ցնցոտիների մեջ ապրող թագավորների զավակների, երբ իրենց կողքին ամեն տեսակ բարիքներով լեցուն շտեմարաններ կան:

Ամենախնա՛մ Տեր, Քո սուրբ երկյուղը պահապան դի՛ր աչքերիս՝ այլևս անպատկառ չնայելու․․․

2000 թվական: Փետրվարի 18: Այս ամսաթիվը մեր ժողովրդի կյանքում կարևորագույն իրադարձություն է: 25 տարի առաջ այս օրը Փարիզի Պեր-Լաշեզ գերեզմանատնից հատուկ արարողակարգով Հայրենիք բերվեցին Անդրանիկ Օզանյանի մասունքները՝ Զորավար, որի բարձը Հայաստանի լեռներն էին, իսկ ամենաբաղձալի երազանքը՝ Հայրենիքի ազատագրումը: Նրա անունն ու ոգին դաստիարակեց սերունդներին, որոնք հետո պետք է կռվեին Սարդարապատում, Մեծ Հայրենականում և ազատագրեին Արցախը:

Մարտի 5-ից հայ հանդիսատեսը հնարավորություն կունենա դիտելու «Վազգեն. վերջին Սպարապետը» ֆիլմը, որը պատմում է Հայաստանի ազգային հերոս, Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի կյանքի և գործունեության մասին։ Ֆիլմը հիմնված է իրական փաստերի վրա և ներկայացնում է նրա անցած ուղին՝ որպես որդի, հորեղբայր, գրող, ռազմական ու պետական գործիչ...

Թեև Ադրբեջանից որոշակի պարբերականությամբ Հայաստանի հետ բանակցությունների տարբեր դրույթների վերաբերյալ հայտարարություններ հնչեցվում են, սակայն տպավորություն ունեմ, որ Բաքուն սպասողական փուլում է:

Կարելի էր մտածել, թե բոլոր այն դեպքերը, որոնց մասին լսում ենք մեր շրջապատում, կամ հենց ինքներս ենք հիվանդանում, մեր ընտանիքի անդամներն են հիվանդանում այդ վիրուսային վարակներով, ձմռան ներկայիս սեզոնին բնորոշ սուր շնչառական սեզոնային վարակներ են: Մասամբ դա հենց այդպես էլ կա, բայց միայն մասամբ…

Ուկրաինայի նախագահ Վլադիմիր Զելենսկին առաջին անգամ ակնարկեց իր հրաժարականի հնարավորության մասին:

«Թիֆլիսի արտիստական թատրոնը, որուն տերը հայ էր, երկուշաբթի երեկոները վերապահած էր հայերեն ներկայացումներու: Աբելյանի թատերախումբը այդ ձմեռվան եղանակին ներկայացումներ կու տար: Իրիկուն մը կը բեմադրվեր «Էգմոնտը»՝ «Հայրենիք» անունով թարգմանված, թատերախաղի վերածված և ոչ օբերայով: Երբ Աբելյան Սիրանույշի հետ վերջին արարը լրացուցին՝ ծափահարությունները սկսան և բեմ հրավիրվեցան երկուքն ալ: